"Δίνουμε αγώνα για την αξιοπρέπεια των παιδιών μας"!

Η κυρία Ζερβάκη με τον Παναγιώτη
Μερτύρη και τα παιδιά του
 "οικοτροφείου".

Συγκινητική και φυσικά πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η ομιλία της προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του οικοτροφείου «Άγιοι Ανάργυροι» της κυρίας Ζερβάκη. Πριν γίνει η ξενάγηση της ομάδας του Παλληνιακού στα παιδιά, μίλησε για λίγο στους ποδοσφαιριστές και στα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου και τα λόγια της πραγματικά συγκίνησαν.

Χαρακτηριστικά είπε: «Είμαστε γονείς που έτυχε να έχουμε στην οικογένειά μας ένα παιδί με αναπηρία. Με βαριά νοητική στέρηση, αυτισμό, σύνδρομο down και πολλαπλές αναπηρίες. Μαζεύτηκαν λοιπόν πριν κάποια χρόνια οι γονείς και είπαμε πως δεν θα ρίξουμε τα παιδιά μας στον Καιάδα, θα παλέψουμε γι αυτά όσο ζούμε και αναπνέουμε. 

Έτσι λοιπόν οι γονείς συσπειρώθηκαν και δυνατό σημείο αναφοράς, ήταν το ίδιο τους το παιδί με αναπηρία. Φτιάξαμε λοιπόν έναν πυρήνα και τον πρώτο σύλλογο. Και ύστερα είπαμε: "Αν φύγουμε από την ζωή, ποιος θα υποστηρίξει τα παιδιά μας; Ποιος θα τους δώσει να φάνε, να πιούνε, να τα ντύσουν;" Τα περισσότερο παιδιά εδώ να ξέρετε ότι δεν έχουν ούτε λόγο. Πως θα μιλήσουν; Έτσι λοιπόν σκεφτήκαμε πως αν τους φτιάξουμε ένα σπίτι και το διοικήσουμε εμείς οι ίδιοι οι γονείς θα τα κατοχυρώσουμε. 

Ξεκίνησαν λοιπόν οι γονείς και αγόρασαν την γη εδώ και άρχισαν μετά με δωρεές με αγώνες και έφτιαξαν αυτό το σπίτι. Το αποκαλούμε «το σπίτι των αγγέλων»! Τα παιδιά μας είναι άγγελοι γιατί δεν έχουν βλάψει ποτέ. Δεν έχουν πει τίποτε από την ώρα που έχουν γεννηθεί. Δεν έχουν πειράξει. Είναι άδολα. Και είναι το σπίτι των αγγέλων. Εμείς λοιπόν οι γονείς διοικούμε αυτόν τον χώρο. Δεν επιχορηγούμαστε από το κράτος. Εισπράττουν οι γονείς τα νοσήλια που δικαιούνται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Και λειτουργούμε με τα νοσήλια και τις εισφορές των γονιών και ότι βοήθεια έχουμε απ’ έξω από τους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας. Τα παιδιά μας τα αγαπάμε πολύ. 

Δεν σας κρύβω ότι τους αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο απ’ ότι αφιερώνουμε στα μέλη της υπόλοιπης οικογένειάς μας. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είναι μονόδρομος. Πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτά τα παιδιά.

Σας καλωσορίζουμε λοιπόν εδώ, από τα βάθη της καρδιάς μας. Μας δίνεται κουράγιο και δύναμη. Νιώθουμε να σηκώνετε και εσείς μαζί μας, το βαρύ φορτίο που σηκώνουμε. Πολλές φορές γονατίζουμε, λυγίζουμε, δεν είναι εύκολο να διοικήσουμε έναν τόσο μεγάλο χώρο με 52 παιδιά. Αλλά τα καταφέρνουμε να έχουμε τα απαραίτητα. Δίνουμε έναν πολύ μεγάλο αγώνα για την αξιοπρέπειά τους. Παλεύουμε για μια αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Γιατί την αξίζουν. Πιστεύω ότι όταν εσείς θα φύγετε από εδώ θα γίνεται πρεσβευτές του αγώνα μας»…