Το να χάσεις βέβαια στην Κερατέα από τον Κεραυνό (την προηγούμενη αγωνιστική) και στην Ραφήνα από την Θύελλα (χθες), θα μπορούσαμε να γράψουμε πως αποτελούν ήττες εντός προγράμματος αφού όπως και να το δει κανείς, παραδοσιακά οι προαναφερθείσες έδρες είναι δυνατές (πόσο μάλλον φέτος που και οι δύο ομάδες αυτές πρωταγωνιστούν).
Με λίγα λόγια, δεν χρειάζονται… δάκρυα γι’ αυτές της ήττες. Χρειάζεται όμως περισυλλογή και προβληματισμός για τις μετριότατες εμφανίσεις. Διότι αυτά τα δύο παιχνίδια, αποτελούν δύο ηχηρά καμπανάκια για τους παίκτες του Παλληνικαού. Καμπανάκια τα οποία οφείλουν να ακούσουν και να μην βάλουν… κερί στα αυτιά τους, όπως το πλήρωμα του Οδυσσέα (του Ομήρου και όχι του Παλληνιακού…) όταν συνάντησε τις Σειρήνες…
Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο και δεν πάρουν οι παίκτες τα μηνύματα που στάλθηκαν, τότε η συνέχεια μπορεί να επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις…
Ο Σωκράτης Κιούρκος έχει αποδείξει πάντως ότι αποτελεί εγγύηση στον πάγκο του Παλληνιακού. Πως ξέρει να διαχειρίζεται τις κρίσεις και είναι ιδανικός σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Το έκανε και πέρσι στα μισά της σεζόν όταν ήρθαν κάποια χαστούκια, το έπραξε και φέτος στην αρχή του πρωταθλήματος.
Ίσως να έχει επηρεάσει την ομάδα η κούραση των σερί αναμετρήσεων. Ίσως να σκέφτεται κάποιες αλλαγές ο προπονητής ή μια εφαρμογή rotation. Ότι κι αν έχει στο μυαλό του, το μόνο βέβαιο είναι πως εκείνος ξέρει καλύτερα από τον καθέναν και όπως και πέρσι έτσι και φέτος, θα βρει τελικά τον «Μίτο της Αριάδνης» και θα οδηγήσει τον Παλληνιακό εκτός λαβυρίνθου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου